تأثیر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند

اهداف: کنترل پاسچر عبارت است از حفظ اندام ها و قسمت های مختلف بدن در راستای بیومکانیکی مناسب که به دو شکل ایستا و پویا وجود دارد. خستگی یکی از عواملی است که بر کنترل پاسچر و ثبات بدن تأثیر می گذارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است. مواد و روش ها: 25 زن سالمند سالم، بدون سابقه افتادن با میانگین سنی 8/5±60/24 سال، وزن 9/54±60/58 کیلوگرم و قد 7/65±153/42سانتی متر در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها در جلسه اول آزمون های تعادل ایستا و پویا را در شرایط عادی (بدون خستگی) انجام دادند. در جلسه دوم ابتدا آزمودنی ها در برنامه خستگی عضلات دورکننده ران شرکت کردند و بلافاصله آزمون های تعادل ایستا و پویا را انجام دادند. به منظور مقایسه نتایج تحقیقات قبل و بعد از خستگی از آزمون تی وابسته استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه خستگی عضلات دورکننده ران به طورمعنی داری نمرات آزمون های تعادل شامل تعادل ایستا و تعادل پویا را کاهش داده است. همچنین بین نمرات تعادل پویا و ایستا قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری وجود داشت و اندازه اثر برنامه خستگی در هر دو آزمون اندازه اثری بزرگ بود (0/05>p).  نتیجه گیری: کاهش نمرات آزمون های تعادل ایستا و پویا احتمالاً نشان دهنده این است که خستگی عضلات دورکننده ران میزان آسیب و دفعات افتادگی در سالمندان را به موجب نداشتن تعادل افزایش می دهد.